Happy Birthday!

Na tweeëneenhalve week radiostilte laat ik toch maar weer eens iets van mij horen. De afgelopen weken waren super leuk. In deze weken heb ik bergen beklommen, dalen overwonnen en ongewenste bomen teruggedrongen. Een hoop gedaan dus. Ik zal hieronder een korte, maar niet al te korte, samenvatting geven van al mijn belevenissen de afgelopen tweeëneenhalve week.

In onze eerste dagen vrij hebben we door omstandigheden niet veel kunnen doen. (Yosemite was dicht i.v.m. sneeuw en alle kleine busjes waren verhuurd) Wat we wel gedaan hebben is de hoogste berg van Arizona beklommen. Allereerst zijn we naar de berg en het startpunt heen gelift. We waren met 7 man (Antoine, Bobby, Daniël, Raphael, Roger, Sam en ik) begonnen. Onze eerste lift was een pick-up truck, waarmee we met z’n 7e in de achterbak mochten zitten. Heel vet om in z’n achterbak op de snelweg te rijden. Eenmaal bij de berg aangekomen zijn we omhoog gelopen. Allereerst lag er een beetje sneeuw (z’n 5-10 cm) en dat was redelijk glad. We hadden niks van sneeuwschoenen, wandelstokken of iets anders wat onze tocht makkelijker zou maken. Na rond 2 uur lopen werd de sneeuw ineens veel dikker en lag er bijna over 1.5 meter sneeuw! We liepen letterlijk tot onze heupen in de sneeuw. Erg grappig om elke keer helemaal weg te zakken en je soms zelf te moeten uitgraven omdat je been vast zit. Echt al een belevenis op zich. Het was een strijd der titanen en na 5 uur tegen de elementen te hebben gestreden haalde slechts 2 van ons (Daniël en ik) de top van 3850 meter! Echter aangezien het toen al 4 uur was, en we nog naar beneden moesten, moesten we snel vertrekken. We waren precies optijd beneden om met z’n alle te genieten van zonsondergang. Het was prachtig! Na zonsondergang teruggelift met 2 studenten richting Flagstaff.

Na de relaxende dagen vrij was het tijd voor mijn volgende project, Wupaki. Iemand die Wupaki kent? Nee? Dacht ik al. Ik kende het ook niet. Het is een stuk woestijn met wat ruïnes erop wat is uitgeroepen tot National park. Ergens 30 minuten rijden van de weg stond een bos met Tameresk bomen. Een ongewenste boomsoort die niet van nature in de VS voor komt. Omdat ze de hele omgeving overnemen, veel water opzuigen en de universiteit van North Arizona een moestuintje wilde waarvoor ze meer water nodig hadden, was het onze taak om de boompjes weg te zagen. Onze 2 supervisors zaagde alle bomen om met ketting zagen, en wij mochten die bomen vervolgens verplaatsen en opstapelen (om die later, wanneer wij er helaas niet zijn, in de fik te zetten). De stompen moesten we met gif bespuiten omdat de boom anders zonder problemen terug groeit. Dit alles in de brandende zon in de midden van de woestijn. Flink zweten dus!

De camping ground was niet veel beter. Geen water, geen wc’s, geen douches, geen signaal, niks. Alleen zand om je tent op te zetten en de spullen die we zelf meenamen. En ook de camping ground was 5 minuten rijden van een verharde weg, en nog eens 15 minuten voor de dichtstbijzijnde visitor centre.

De laatste dag, die wij altijd Assholeday noemen, omdat het de “(l)ass(tw)hole day”, er in vergelijking met andere dagen veel ongelukken gebeuren en iedereen nogal moe is, was precies op mijn verjaardag. Op mijn verjaardag heb ik dus de hele dag gewerkt, daarna de kettingzagen moeten schoonmaken. Om het erger te maken was ook het eten bijna op en moesten we dus alles sparen wat we konden sparen. Als verjaardagscadeau kreeg ik dus een mueslireep en ipv taart hadden we een watermeloen (die we de hele week voor deze speciale gelegenheid hadden bewaard). Ook had ik 0 signaal overal en had dus geen contact met iemand anders dan buiten het kamp. Hoewel het toch afzien was en totaal anders was dan ik had verwacht was het toch een leuke en geslaagde verjaardag. Zo was eigenlijk de hele week, afzien maar toch ook wel heel leuk. Het was iig een verjaardag om nooit te vergeten.

En weer hadden we een aantal dagen vrij,, en wat doe je dan? Precies een road trip. Samen met 5 andere (Raphael, Rikke, Lisanne, Sam en Felix) Dit maal liften naar Grand Canyon, nachtje slapen op de top, naar de rivier lopen, slapen in de canyon, zonsopgang bekijken en weer naar boven klimmen. Eigenlijk waren er geen plekken meer vrij in de camping in de canyon zelf, en dan zouden we daar dus niet mogen overnachten, maar laat ACE nou heel veel gratis werk doen voor de Grand Canyon en wil de Grand Canyon daarvoor iets terug doen. Ze reserveerde dus een extra plek voor ons (wat eigenlijk normaal niet mag of mogelijk is) en konden we dus alsnog naar beneden toe. Wat daar heel vervelend is, is dat er geen afval plekken zijn. Alles wat je dus mee naar beneden neemt, moet je dus zelf weer naar boven nemen. Appelklokhuizen, zonnebloempitschillen en al het andere afval wat je maakt. Op de camping moest ik ook nog een engelse zin vertalen naar Nederlands voor een Ranger. Vanaf nu hangt er dus een vertaling gemaakt door mij in de Grand Canyon! Ik heb ze echter niet verteld dat ik dyslexie heb, had dat er misschien wel bij mogen vermelden. De volgende ochtend vroeg opgestaan om zonsopgang te zien en vervolgens in de hitte naar boven gelopen en teruggelift naar Flagstaff. Bij die lift hebben ik en Lisanne nog 2 wolven gezien die de weg overstaken! Dat was echt heel tof om te zien.

Morgen vertrek ik alweer naar mijn volgende project. Saint George. Samen met z’n 23 andere mensen gaan we trailwork doen (paden onderhouden/aanleggen) zodat mensen hier in de toekomst gebruik van kunnen (blijven) maken. Weer 8 dagen lang hard werken, zonder vorm van luxe. Heb er weer zin in!